the end

nerede kalmıştık blog? haa, söyledim nihayet, biliyor müdür. çok sinirlendi, size bunu nasıl yapar? dedi, neden bunu bana hemen söylemediniz ? dedi, küfür etti, bağırdı, işten derhal çıkaracağım dedi, özür diledi vs vs vs.
bende tık yok blog. içim rahat etmedi, huzura kavuşmadım, öfkem dinmedi, dünya daha güzel bir yer haline gelmedi.
benim sorunum bu blog; ben kötülüğü unutmayı bilmiyorum. yapan benden önce unutuyor, ben unutmuyorum.
bu öfkemi ne yapacağım ben blog?

dünya dursa, zaman dursa... biz hiç ayrılmasak...

nasıl da atasım var kendimi onun o huzurun en saf halini yaşamış olduğum kollarına... ne kadar çok zaman geçti aradan... ne çok su aktı köprülerin altından.... nasıl da yakıyor hasreti içimi... öyle ki....bir dilek hakkım olsaydı şayet, bir tek onu dilerdim, sadece onu...geri kalan her şeyi unuturdum...
sevgili uykum, ne olur geri dön.

çok ayıpçıl düşünceler bunlar

orospuluk esasen bir "kadın mesleği" olarak görünse de, en bi güzel icracısı erkektir ( hepsi değil ve fakat bir çoğu ) aslında.
bedenen, ruhen, fikren.
sikik kafalılar nolcak !

efff

kahveyle denesek blog, hı? ne dersin ?

hal dumuru

 

 

 

haleti ruhiye, köpekbalığı kovalayan çılgın hamsi kıvamında...

pöh pöhhh

 

 

ben ile ben

 

 

''nasıl birşeyse kendim
belki de uzaklaştıkça bilebildiğim.''

Leylâ Erbil

 

 

Fikirler Ölmez !

...

 

olmaz mı ahh

 

 

cuppp

 

 

mutluluğun resmi böyle bir şey olsa gerek blogcumm.